Καφενείο .Το τελευταίο ανάχωμα της υπαίθρου

Καφενείο .Το τελευταίο ανάχωμα της υπαίθρου

..Χωρίς το καφενείο και το παντοπωλείο, το χωριό μας έχει τελειώσει...

Η φράση αυτή, που ακούγεται ολοένα και συχνότερα στα ορεινά και τους μικρούς απομονωμένους οικισμούς, αποτυπώνει μια οδυνηρή πραγματικότητα. Εκατοντάδες δυσπρόσιτα χωριά βλέπουν τον πυρήνα της κοινωνικής τους ζωής να απειλείται με αφανισμό.

Τα παραδοσιακά καφενεία και τα μικρά μπακάλικα, οι τελευταίοι χώροι συνάντησης επικοινωνίας και καθημερινής εξυπηρέτησης, βρίσκονται αντιμέτωπα με το φάσμα του οριστικού «λουκέτου». Πρόκειται για επιχειρήσεις που συχνά λειτουργούν χάρη στην επιμονή και την αγάπη μιας γιαγιάς, ενός μοναχικού μόνιμου κατοίκου ή κάποιου που κρατάει το μαγαζί ανοιχτό απλώς για να μη σβήσει το χωριό από τον χάρτη.

Το ΦΕΚ 2161/06-05-2025 ήρθε να προσθέσει ακόμη ένα βάρος στους ήδη εύθραυστους αυτούς μικροοργανισμούς της υπαίθρου.

Μεταξύ άλλων, προβλέπει:

Υποχρεωτικά σεμινάρια ΕΦΕΤ, με κόστος 110 ευρώ ανά άτομο.

Υποχρεωτική εγκατάσταση POS.

Νέο κύμα ελέγχων και πρόστιμα.

Μέτρα που, αν και αποσκοπούν στην τήρηση της νομιμότητας και της δημόσιας υγείας, καταλήγουν δυσανάλογα επαχθή για ένα μικροσκοπικό καφενείο που εξυπηρετεί πέντε κατοίκους σε έναν οικισμό λίγων ψυχών.

Δεν μπορείς να εξισώνεις τη γιαγιά που ψήνει πέντε καφέδες την ημέρα με ένα πλήρως οργανωμένο εστιατόριο στην Αθήνα. Για τους ανθρώπους της υπαίθρου, αυτά τα μικρά μαγαζιά δεν είναι απλά επιχειρήσεις, είναι το τελευταίο προπύργιο απέναντι στην ερημοποίηση και την εγκατάλειψη.

Ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται οριζόντια, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την πραγματική προσβασιμότητα,τη χιλιομετρική απόσταση από τα αστικά κέντρα,το υψόμετρο,το δύσβατο του οδικού δικτύου.

Παράγοντες που ανεβάζουν κατακόρυφα το κόστος λειτουργίας και μεταφορών, καθιστώντας την επιβίωση αυτών των μικρών επιχειρήσεων σχεδόν άθλο.

Στα ορεινά χωριά, το καφενείο δεν είναι απλώς ένας χώρος κατανάλωσης. Είναι τόπος συνάντησης, ενημέρωσης, αλληλεγγύης. Είναι το σημείο όπου χτυπά η καρδιά της κοινότητας.

Και αν αυτή η καρδιά πάψει να χτυπά, τότε η ερημοποίηση δεν θα είναι πια κίνδυνος, θα είναι γεγονός...

Παναγιώτης Γκορόγιας 

Φωτο: διαδίκτυο