Η Ελλάδα που αργοσβήνει – Η επαρχία ερημώνει, τα άγρια ζώα επιστρέφουν

 

Η Ελλάδα που αργοσβήνει – Η επαρχία ερημώνει, τα άγρια ζώα επιστρέφουν

Η Ελλάδα μας βιώνει μια σιωπηλή τραγωδία. Το δημογραφικό πρόβλημα, ίσως το μεγαλύτερο ζήτημα των επόμενων δεκαετιών, δείχνει ήδη το πρόσωπό του. Τα χωριά της υπαίθρου, που άλλοτε έσφυζαν από ζωή, χρόνο με τον χρόνο σβήνουν. Τα σπίτια ερημώνουν, τα σχολεία κλείνουν, τα καφενεία δεν αντέχουν. Στη θέση της ανθρώπινης φωνής, επικρατεί η σιγή.

Κι εκεί, μέσα σε αυτό το κενό, έρχεται η φύση να πάρει πίσω τον χώρο της. Η ελληνική ύπαιθρος γεμίζει με άγρια ζώα, αγριογούρουνα στις αυλές, αλεπούδες στους δρόμους, αρκούδες και λύκοι στα βουνά και στα κοπάδια.

Στη Φλώρινα, αρκούδα κατασπάραξε πρόσφατα 15 πρόβατα. Στο Καρπενήσι, αρκούδες καταστρέφουν κυψέλες μελισσοκόμων. Στην Ευρυτανία, και γενικότερα στην οροσειρά της Πίνδου οι επιθέσεις λύκων δεν έχουν τελειωμό, βυθίζοντας τους εναπομείναντες κτηνοτρόφους στην απόγνωση. Η εικόνα είναι ζοφερή, στα απομακρυσμένα χωριά, ανοίγεις την πόρτα και συναντάς όχι ανθρώπους, αλλά αγριογούρουνα και ζώα της άγριας πανίδας.

Η ελληνική επαρχία αργοπεθαίνει. Και μαζί της χάνεται ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας. Χωρίς νέους, χωρίς οικογένειες, χωρίς στήριξη, τα χωριά μας μετατρέπονται σε σκηνικό εγκατάλειψης. Η φύση επιστρέφει, αλλά όχι με την αρμονία που θα θέλαμε, επιστρέφει ως απειλή για την επιβίωση των λίγων που έμειναν να παλεύουν με τη γη και τα ζώα τους.

Το ερώτημα είναι απλό αλλά σκληρό. Θα αφήσουμε την ελληνική ύπαιθρο να σβήσει ολοκληρωτικά?

Η αντιμετώπιση του δημογραφικού, η ουσιαστική στήριξη της κτηνοτροφίας και της γεωργίας, η ενίσχυση των νέων οικογενειών που θέλουν να μείνουν στον τόπο τους, είναι ζητήματα που δεν μπορούν να περιμένουν άλλο.

Γιατί αν χαθούν τα χωριά, αν χαθεί η επαρχία, τότε χάνεται η ίδια η ψυχή της Ελλάδας.