Που να πάω τα παιδιά να παίξουν?... Σε ποιες παιδικές χαρές?

 Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί ως γονείς ή παππούδες/γιαγιάδες: «Πού να πάω τα παιδιά να παίξουν, να εκτονωθούν» Και κυρίως αναφερόμαστε: σε ποια παιδική χαρά… στη γειτονιά. Άντε, πείτε μου εσείς. Ή πρέπει να τα βάλεις στο αυτοκίνητο ψάχνοντας να βρεις καμία, κι αυτή με μια τσουλήθρα και δυο κούνιες, ή στο τέλος να καταλήξεις να τα πας στο πάρκο στα Λουτρά Υπάτης.

Λέω κάθε φορά στους φίλους το παράδειγμα της Βαρκελώνης, που πραγματικά σε εκπλήσσει. Κάθε τετράγωνο και παιδική χαρά, αλλά ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ! Ξεχωριστές για όλες τις ηλικίες, συντηρημένες, καθαρές, αλλά και με πολύ φαντασία. Καλά, αυτοί έχουν και τα πάρκα σκύλων… τι να πούμε.

Θεωρητικά λέμε ότι σε κάθε γειτονιά υπάρχει –ή θα έπρεπε να υπάρχει– ένας χώρος αφιερωμένος στην πιο αγνή, ειλικρινή και απαραίτητη έκφραση της ζωής: το παιδικό παιχνίδι. Η παιδική χαρά δεν είναι απλώς ένας χώρος με κούνιες και τσουλήθρες. Είναι ένα κύτταρο κοινωνικοποίησης, μάθησης και φαντασίας για τα απιδιά. Είναι το πρώτο "σχολείο" συμβίωσης, ένα σημείο επαφής για γονείς, ένας καθρέφτης της ευαισθησίας μιας κοινωνίας απέναντι στο πιο πολύτιμο μέλλον της.

Κι όμως, στην πλειοψηφία των ελληνικών πόλεων, οι παιδικές χαρές είναι παραμελημένες. Πολλές δεν πληρούν ούτε στοιχειώδεις κανόνες ασφάλειας. Άλλες βρίσκονται σε πλήρη εγκατάλειψη, με φθαρμένα όργανα, σπασμένα παγκάκια, απουσία πρασίνου και φροντίδας. Συχνά, μετατρέπονται σε σημεία παραβατικότητας ή αδιαφορίας, αντί για χώρους χαράς και ξεγνοιασιάς. Και σε πολλές γειτονιές, ειδικά στις πιο υποβαθμισμένες, δεν υπάρχουν καν. Σας θυμίζουν κάτι αυτά τα παραπάνω εσάς τους Λαμιώτες;

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τεχνικό ή οικονομικό. Είναι βαθιά πολιτισμικό και πολιτικό. Διότι, μια κοινωνία που δεν επενδύει σε παιδικές χαρές, στέλνει το μήνυμα -και εν προκειμένω η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ- ότι δεν δίνει προτεραιότητα στην παιδική ηλικία, δεν καλλιεργεί τη δημιουργικότητα, δεν ενισχύει τη συλλογικότητα. Όμως η δημιουργία και η αναβάθμιση ποιοτικών παιδικών χαρών δεν είναι πολυτέλεια. Είναι -διαβάζουμε- έκφραση κοινωνικής δικαιοσύνης και σεβασμού. Οι παιδικές χαρές είναι ισότιμο δικαίωμα κάθε παιδιού, ανεξαρτήτως τόπου, καταγωγής ή κοινωνικής τάξης. Είναι επίσης χώρος συνάντησης γειτόνων, διαπολιτισμικού διαλόγου, ενίσχυσης του «ανήκειν» σε μια κοινότητα.

Κι εμείς οι ΔΗΜΟΤΕΣ, οι ενήλικες; Πότε θα σταματήσουμε να βλέπουμε την παιδική χαρά ως κάτι "περιφερειακό" στον σχεδιασμό της πόλης; Πότε θα βάλουμε στο κέντρο των πολιτικών μας την ανεμελιά, την φαντασία, την σωματική και ψυχική υγεία που γεννιούνται μέσα από το παιχνίδι;

Ίσως τότε να αρχίσουμε να γινόμαστε πάλι παιδιά. Και ίσως τότε οι πόλεις μας -η ΠΟΛΗ μας- να αρχίσουν να γίνονται ξανά ανθρώπινες.

Στέφανος Σταματέλος