Ο Παναγιώτης Νιαβής για τον θάνατο του ανιψιού του, και την ερημοποίηση της επαρχίας

 

Παναγιώτης Νιαβής:

Πάνε δυο χρόνια που ο ανιψιός μου ο Φώτης, προσπαθώντας να σώσει το κοπάδι του από τους λύκους έπεσε σε χαράδρα και σκοτώθηκε. Η πολιτεία με τις θεσμικές της εκφράσεις παρατηρεί την επαρχία να ερημώνει και επισκέπτεται τους Μάραθους, σε εκλογές, εορτές και πανηγύρεις. Ας είναι, εγώ θα δίνω μάχη με τη λήθη, θα θυμάμαι τον Φώτη και θα οργίζομαι....

Του Φώτη

Εις του Μαράθου τις κορφές τις χιονοσκεπασμένες,

ήρθε μια μέρα θλιβερή, Απρίλης δίχως φέγγος.

Αλλού του Φώτη το κορμί και παραπέρα στο χαλιά

του Φώτη το κεφάλι.

Σκύβει η μάνα η καλή, η πικροφαρμακωμένη,

παίρνει το Φώτη αγκαλιά και σκοτεινιάζει η πλάση

του πιάνει λιανοκούβεντο, του γλυκοκουβεντιάζει.

Σπαράζει η ψυχή της και θρηνεί, του χάρου δεν τον δίνει.

«Μίλα μου Φώτη μ', μίλα μου, μίλα μου σταυραετέ μου.

«Φώτη μ’ που είν’ τα μάτια σου, που είναι η λαλιά σου;

Κι ενώ ο Φώτης δεν μιλά, ο γιος της δεν της κρένει,

πιάνει μια κόκκινη βροχή και μια βαριά αντάρα,

ο Χρόνος εσταμάτησε, επέτρωσε η πλάση.

Κι αυτή δεντρί που κάηκε, δεντρί πυρπολημένο

τηράει τον καιρό ακίνητη, μοιρολογάει το Φώτη.

«Σήκω μωρ’ Φώτη για να πιείς, σήκω για να χορέψεις.

-Δεν ημπορώ να σηκωθώ μήδε και να χορέψω,

κι ας μου ζητάς να σηκωθώ κι ας θέλεις να χορέψω

ο τάφος μου είναι βαθύς το χώμα δεν μ’ αφήνει.

Και συ μανούλα μου μην κλαις μη βγάνεις τα μαλλιά σου,

πιάσε τραγούδι θλιβερό, τραγούδι μοιρολόι

να αντιλαλήσουν τα βουνά, τα δέντρα να βαϊσουν.

Όσο με κλαίνε τα βουνά, τα έλατα θροΐζουν,

εγώ θα είμαι αντίλαλος, δε θα με τρώει το χώμα!

Μάραθος, Μάρτης 2024

καλημέρα συνταξιδιώτες του Χάους